De Hamer Van De Goden

De heavy bluesrock van Masters of Reailty lijkt op alles en nog wat, van Led Zep tot Mountain en van Cream tot ZZ Top. 'Alle grote rockmuzikanten,' zegt zanger/gitarist Chris Goss, 'hebben eerst goed naar andere muziek geluisterd.' Ooit hoopt hij een tijdloze rockplaat te maken. Masters of Reality, het debuut voor Rick Rubins nieuwe Def American-label, komt al aardig in de buurt.

We treffen drie van de vier Masters Of Reality op een onbewaakt moment, daags na het Euro-pese debuutoptreden tijdens het feest ter ere van OOR's achttiende verjaardag. Amsterdam, hash en Heineken hebben zo hun sporen nagelaten op de asgrauwe muzikanten, die er trouwens be-paald niet uitzien als de nieuwste heavy-rocksen-satie. goss is een brombeer van een kerel, type Leslie West met Kort Amerikaans-kapsel en bui-tenmodel cowboyhoed. Gitarist Tim Harrington lijkt met zijn uilebrilletje en lange haardos op een overjarige hippie, praat op geaffecteerde toon en gebruikt onnodig veel moeilijke woorden, tot hi-lariteit van zijn mede-bandleden. Drummer Vinnie Ludovico heeft iets weg van een jonge Dr. John, zeurde op de dag van het optreden om medicinale drugs ('een blessure') en kan nu zijn bed niet uitkomen. Het lamlendige tafereel wordt gecompleteerd door bassist Googe, die ge-durende het hele interview onder de tafel blijft liggen. De conversatie, die soms rechtstreeks af-komstig lijkt uit de hardrock-persiflage Spinal Tap, verloopt ongeveer als volgt:

Klopt het dat de Masters Of Reality genoemd zijn naar de gelijknamige elpee van Black Sabbath?

Chris (kauwt op hamburger): 'Yeah. Een prima naam voor een band. Als het een waarde-loze plaat was geweest, dan hadden we wel een andere naam gekozen.'

Tim (bloedserieus):'Dan zouden we nu waar-schijnlijk The White Album heten.'

Googe (mompelt van onder de tafel): 'Of John Denver At The Hollywood Bowl!'

LUlE DONDERS

De Masters Of Reality uit Syracuse in de Amerikaanse Staat New York bestaan al langer dan vandaag. Het zijn al wat oudere jongens, stuk voor stuk ergens rond de dertig. In 1981 vonden Harrington en goss elkaar in een synthesizerduo (!) à la Suicide. Later verschoof het accent naar traditioneel georienteerde blues, rock & roll en heavy rock. De viermans-bezetting werd gecompleteerd en de Masters Of Reality sloegen aan het repeteren in een kelder, waar ze lange tijd niet uit tevoorschijn kwamen.

Hoe is het mogelijk dat het plaatdebuut zo lang op zieh heeft laten wachten? Chris: 'We zijn luie donders. We repeteerden en maakten de-mo's voor ons eigen plezier. Heel soms deden we een optreden in Syracuse. Langzaam maar zeker vond onze muziek gehoor in New York City, ongeveer vier uur rijden bij ons vandaan. Syracuse is een stervende industriestad. Hoewel er een universiteit is, valt er op het gebied van rock & roll weinig te beleven. Lou Reed heeft er gestudeerd, maar die maakte daarna dat hij er weg kwam. Op de Syacuse University zijn ze meer in sport gei'nteresseerd. Er is nauwelijks een scene, dus zijn we dolblij dat Rick (Rubin) ons er vandaan heeft geplukt.'

MOTORFREAKS

Rick Rubin maakte naam met zijn produktie van Run D.M.C.'s Walk This Way, het eerste rapnummer met heavy rockgitaar dat hoog in de hitparade eindigde. Met Russell Simmons begon hij het onafhankelijke Def Jam-label, dat binnen körte tijd uitgroeide tot een miljoenenbedrijf met succesvolle artiesten als L. L. Cool J, Public Enemy en The Beastie Boys. Alle drie werden ze (in eerste instantie) geproduceerd door Rubin, die daarna bovendien betrokken was bij platen van Slayer, The Cult en de soundtrack van de film Less Than Zero.

AI die tijd zinde Rubin op een manier om zijn passie voor harde, blues-georienteerde rock uit te leven. Toen er begin '88 wrijving ontstond met Russell Simmons, die naar Rick Rubins smaak te veel aandacht besteedde aan soft-soul-artiesten als Chuck Stanley en Alyson Williams, koos de inmiddels miljonair geworden Rubin eieren voor zijn snel verdiende geld. Hij ver-huisde van New York naar Los Angeles en begon aan een perfecte artiestenstal voor zijn eigen Def American-label. Zelf nog geen 25 jaar oud, was Rubin er heilig van overtuigd dat er onder jongeren grote behoefte is aan stevige rock & roll met een modern geluid, waarin de invloed van 'klassieke' grootheden als Led Zeppelin en Cream zou kunnen doorschemeren.

Het contact met de Masters Of Reality was al gelegd — de groep stond zelfs een blauwe maan-dag bij Def Jam onder contract — maar de eerste Def American-release werd het debuutalbum van de groep Danzig met ruige, Steppen wolf-achtige bikers-rock. Bij het Less Than Zero-pro-jekt had Rubin gewerkt met zanger en mede-Harleyfanaat Glenn Danzig (ex-Misfits), die be-halve het titelnummer van de film ook het num-mer Life Fades Away voor Roy Orbison schreef. Het verhaal gaat dat Rubin en Danzig op motor-fietsen naar het huis van Orbison scheurden, en dat The Big O zieh Het overhalen om het in zijn dramatische stijl geschreven lied te zingen, nadat het hem was voorgezongen door twee vervaarlijk uitziende, langharige motorfreaks.

Na Danzig (een knetterende plaat met veel-zeggende titels als She Rides en Am I Demon) was de tijd rijp voor Masters Of Reality, een album waar zes maanden aan werd gewerkt. 'Het verfrissende van Rick Rubin,' zegt Master Chris, 'is dat hij niet gelooft in enorme voorschotten die dan weer terugverdiend moeten worden door de bands die hij tekent. Ik geefje geen 100.000 dollar om allemaal een dure auto te kopen, zei hij, maar ik zal kosten noch moeite sparen om de beste plaat te maken die ik metjullie kan maken. Als een van de meest gevraagde producers ter wereld zoiets tegen je zegt, en het blijkt ook nog een intelligent mens te zijn, dan hoeven wij ons geen twee keer te bedenken.'

SHITKICKER

Vooralsnog kent Def American een kleinschalige opzet, omdat Rick Rubin de kwaliteitscontrole op alle niveaus in banden wil houden. Inmiddels verscheen ook het choquerende live-album Dice van komediant Andrew 'Dice' Clay en werden Slayer en de Engelse hardrockgroep Wolfsbane aan de Def American-stal toegevoegd. 'Rick is een shitkicker,' zegt Chris, 'hij houdt ervan om leven in de brouwerij te schoppen. Hij is con-stant op zoek naar bands die de rock & roll nieuw leven inblazen, zonder dat je die bands onder een gezamenlijke noemer kunt vangen. Slayer, Danzig, Wolfsbane en wij: er is geen duidelijke definieerbare Rick Rubin-sound. De overeen-komst is dat Def American een basis vormt voor groepen die goed zijn, maar nergens anders te-recht kunnen. Bij grote platenmaatschappijen denken ze dat jonge mensen alleen rockgroepen als Guns N' Roses willen hören, maar dat is bull-shit. Als je 35 bent en je kunt de muziek van Slayer, Metallica en de Ramones niet waarderen is dat jouw probleem. Jongeren zullen altijd blij-ven zocken naar muziek waar woede, agressie en rebellie uit spreekt. Zolang er mensen met herse-nen bestaan, is er publiek voor onze muziek.'

Het provocatieve toontje klinkt bekend, na het keiharde en grotendeels door rook aan het oog onttrokken optreden van de Masters Of Reality op het OOR-feest. Zo briljant als het debuutalbum klinkt, zo knullig ging Chris goss om met een publiek dat de kat nog uit de boom moest kijken. Met opmerkingen als 'stelletje intel-lectuelen' en 'zeker nog niet genoeg gratis drank gezo-pen?^} maakte hij zieh niet bepaald geliefd, met als gevolg dat de Masters het concert voor een halflege zaal afmaakten. De muziek klonk er niet minder verpletterend om, terwijl ook de akoesti-sche nummers van de plaat aan bod kwamen.

MEER SATAN

'Als luisteraar,' vindt Tim Harrington, 'kun je tot een bepaalde grens blootgesteld worden aan harde en snelle muziek. Daarna moeten er ook zachte en langzame passages körnen, anders kun je er met je aandacht niet bij blijven. Als je het publiek constant op het hoofd blijft timmmeren, voelen ze het op een gegeven moment niet meer. Daarom is de meeste speedmetal zo vervelend. Ze voeren de snelheid op tot 110 mijl per uur en daar blijven ze. Alleen Metallica is cool, omdat ze tegenwoordig meer afwisseling in stemming en tempo hanteren. Ik ben geinteresseerd in allerlei muziekstijlen, van lerse folk tot Hank Williams.' Wie zijnjullie muzikale Helden?

Chris: 'Afgezien van een absolute held als Jimmy Page, ben ik de laatste tijd bij zonder ge-charmeerd van de zangstijl van Morrissey.'

Tim: 'Ik ben een fan van solide songschrij-vers. Idolen heb ik nooit gehad, maarJimiHendrix is de meest complete muzikant, songschrij-ver en performer die er ooit is geweest.' Is het vervelend om steeds met andere groepen vergeleken te worden?

Chris (gaapt instemmend) '...al word ik liever met Led Zeppelin vergeleken dan met Poi-son. Het is een noodzakelijk kwaad, inherent aan de inspiratie die we opdoen uit de rockhistorie. Aan onze plaat, en aan de manier waarop we de songs in elkaar laten overlopen, kun je waarschijnlijk hören dat we goed naar klassieke rockplaten geluisterd hebben. Bij ons kan een rüstige bluessong plotseling overgaan in een heavy nummer, in tegenstelling tot de meeste moderne popplaten die van track nummer een tot track nummer tien precies hetzelfde klinken. Guns N' Roses hebben nog wel een gezonde seventies-invloed, met echo's van de New York Dolls en de Sex Pistols. Maar vergeleken bij de eenheidsworst van een groep als Poison valt onze plaat in een gunstige zin op door de afwezigheid van samples, digitale keyboards en typische jaren tachtig-produktiegeintjes.' Maar is Rick Rubin nietjuist hei toonbeeld van een jaren tachtig-producer?

Tim: 'Ons geluid is modern, maar de manier van opnemen.was in feite heel ouderwets. Er zijn absoluut geen samples aan te pas gekomen. De basis van wat je hoort, is een band die live in de Studio Staat te speien.'

Chris: 'Bij een jaren tachtig-produktie denk ik aan Mutt Lange, die met Def Leppard maandenlang bezig is geweest om alles tot in de kleinste details, puntgaaf op te nemen. Hoewel het onberispelijk klinkt, is alle spontaniteit uit die'muziek verdwenen. Rubin en Lange zijn de grootst denkbare tegen-polen en wij houden ons ver van alles wat met Computers te maken heeft.' Ondertussen hebben jullie er achtjaar overgedaan om een elpee bij elkaar te schrijven...

Tim: '...of liever 28 jaar, in mijn geval (grinnik). Nee, de meeste songs zijn niet langer dan een jaar oud. Alleen Kill The King enjohn Brown stonden op de oorspronkelijke demotape. Rick Rubin heeft ons aangespoord om enkele heel simpele riffs tot nummers uit te bouwen. Als muzikant ben je vaak geneigd om de moeilijkste composities als je beste te beschouwen, terwijl een eenvoudige lick soms veel meer oplevert.'

Chris: 'Magical Spell is een heel gewone bluessong, ontstaan tijdens een spontane jamsessie. The Eyes Of Texas is onze öde aan ZZ Top, een groep die ik niet alleen bewonder om de muziek, maar vooral vanwege de. geweidige attitude.' Is het waar dat Rick Rubin zijn groepen aanspoort om duivelse teksten te schrijven?

Chris: 'Niet bij ons; dat verhaal komt van Slayer. Hij zegt dat soort dingen op een humoristische manier. Zo vertelde ik hem een keer dat ik Duran Duran wel aardig vond, waarop hij me zei dat ik naar muziek moest luisteren waar wat meer sätan in zit! Overigens weet hij nog niet half waar mijn teksten over gaan.'

HAPKLARE BROKKEN

Afgezien van de verknipte tienerromantiek van de single The Candy Song ('The price is high but the candy's sweet') liggen de teksten van Masters Of Reality in het verlengde van de onheilspellende schildering van een post-apocalyptische Hof van Eden op de hoes. Moet aan de quasi-mysterieuze tekst van TheBlue Garden een diepere betekenis worden toegekend, of kunnen we uit een strofe als 'seems that I can chew on whipped cream' opmaken dat de Masters soms onzin uitkramen?

Chris: 'Dat nummer, Domino, is juist een van mijn serieuzere tekstonder-werpen. Het gaat over paranoia, het feit dat je zonder iets te zien soms iemands ogen in je nek kunt voelen. Soms kan de klank van een enkel woord een psychologisch effect hebben, net zoals je bij het koken van een maaltijd de hele smaak kunt veranderen door op het laatste moment een sinaasappel-schilletje in de pan te gooien. Het hoort er niet in, maar juist door de vreemde smaak krijgje in de gaten dat je iets bijzonders aan het eten bent.'

Een pikant detail is dat alle vier de groepsleden er prat op gaan dat ze goed kunnen koken. Zo krijg ik tijdens het verre van pittige interview — Googe is onder de tafel in slaap gevallen — te hören dat Rick Rubin een beroerde kok is, dat je in Nederland heel behoorlijk hamburgers kunt krijgen en dat je maar beter geen strakke spantax-broek kunt aantrekken als je een beginnend buikje hebt. In hoeverre passen de Masters Of Reality in het oer-Amerikaanse concept van rock & roll als hapklare brokken? Chris: 'Ik heb de schürft aan de leeghoofdige metal-pop waar MTV je dood mee gooit. Jonge-tjes die een bus lak in hun haar spuiten en er na drie dagen met de poen vandoor gaan. Voor mij is rock & roll nog altijd de hamer van de goden. Bij nader inzien zou best eens kunnen blijken dat het de meest krachtige en duurzame kunstvorm van deze eeuw is geweest. Persoonlijk schat ik Jimmy Page even hoog in als Picasso of Dali, allemaal artistieke genieen. Tot nu toe is het gebruikelijk dat je drank en drugs gebruikt om creatief te zijn binnen de rock & roll. Ik zie mezelf ooit nog wel eens een ultra-gezond leven leiden, zonder schade aan de manier waarop ik binnen de band functioneer.' Alleen in Amsterdam werden, voor deze ene keer, de bloemetjes nog even buiten gezet.